नाटकवेळा (अतुल पेठेसाठी)

१. घंटेपूर्वीची घंटा

प्रकाशाशिवाय प्रकाशमान करू शकतोस – तू हे हिरवे दिवे. हाकारत राहतात तुझे डोळे. उसवलेली रात्र. सूर्याच्या खांद्याला खांदा लावून. 

विरामाची सुरुवात. 

२. आदि 

सजवावा लागत नाही अवकाश. पावलानीशी रेखत जातो वामन. भारावलेली मने ठिबकत जातात आपल्या जागा. दिपून जातो शेजार. रांगोळीचा प्रदेश. 

३. स्तब्धता 

पर्वताच्या पायथ्याशी बसून राहतो शब्द. समुद्र रेंगाळत राहतो हालचालींशी. ओवतोस तू पर्वत आणि समुद्र. वर्तमानाच्या कुशीत अतीत. मोगरमाळ. 

४. कॅरॅक्टर्स

बोलावतोस बेकेट. कधी नरेंद्र तर कधी गोविंद पाठीशी. रात्रीचा करतोस दिवस. दिवसाची पहाट. विरघळत राहतात असण्या-नसण्याच्या सीमारेषा. 

स्वप्नांच्या पारंब्या. 

५. मधली जागा 

कधी शब्द येतो. कधी विराम. कधी श्वास तर कधी सुस्कारा. ताम्रपटावर कोरलेला इतिहास खेळवतोस त्रिमितीच्या पल्याड. समुद्रमंथनाचा कल्लोळ. 

६. रंगमंचामागचे नक्षत्र 

गुजगोष्टी करतोस निसटलेपणाच्या हुरहुरीशी. नोंदवून ठेवतोस निसरडे रस्ते.  खिशात घेऊन फिरतोस चौथ्या नक्षत्राला. दवाला निरखणारे पान. कोऽहम्.  

७. रिहर्सल

भयाचे बुजगावणे हात पसरून उभे. थयथयाट करत. नाटकवेळ आखत राहतोस तिसऱ्या-पलीकडल्या अवकाशात. उघडझाप करत राहतात दरवाजे. बिजागरींचा रियाज.  

८. अव्याहत   

आकार-उकारात रचत जातोस  आडव्या तिडव्या रेघा. पाताळातल्या बाराखडींचे सूर स्वर्गाशी पैजा मारतात. स्वर्गातले ताल भूलोकावर ठेका धरतात. 

मितीच्या पलीकडे.

-आशुतोष पोतदार

(मार्च २०२१)

#आशतषपतदरकवत